Invading Western Australia

Om vanuit Darwin naar Western Australia te komen, moesten we eerst weer terug naar Katherine. Daar ontmoetten we Ben en Anna, een stel uit de VS. We konden het erg goed met hen vinden, maar we bleken jammer genoeg niet dezelfde route te hebben. Helaas pindakaas, zo is het nou eenmaal. We hebben wel een hele gezellige avond gehad met z'n vieren.

Van Katherine gingen we naar Kununurra. Onderweg zagen we prachtige rotsen. Ook zijn we nog langs de weg gestopt bij een gigantische boab tree (Google) om even een foto te maken. Het deel waar wij WA inreden staat bekend om deze rare boom. Iets voor Kununurra kwamen we aan bij de grens van de Northern Territory en Western Australia. En ja, ze hebben hier een soort van douane bij sommige staatsgrenzen. Al onze groente, fruit, en nog wat andere dingen zoals honing mochten niet mee de grens over. Ik geloof vanwege fruitvliegjes en onkruid. Ook werd onze hele auto nog eens gecheckt. Waar ze nog panischer voor zijn dan voor fruitvliegjes en onkruid, zijn cane toads. Blijkbaar is Western Australia de enige staat waar deze beesten nog niet wonen. Wanneer je in de buurt komt van WA, kun je niet ontkomen aan de vele anti-cane toad leuzen: "The aliens are deadly.", "How to spot an alien.", Knowlegde is our best weapon.", "How we're fighting the invasion.". Het is echt een beetje belachelijk. Er worden zelfs speciale dagen gehouden waarop vrijwilligers bijeenkomen voor "cane toad catchings". Deze padden zijn blijkbaar een plaag hier, omdat ze giftig zijn als ze aangeraakt of opgegeten worden. Op deze manier schijnen ze dus andere dieren uit te roeien. Hoe dan ook, de Western Aussies zijn wel erg fanatiek. Om padden nou aliens te noemen en te spreken van invasies... Maar ik kon er in ieder geval om lachen.

In Kununurra leefde wij nog gewoon in Central Australian Time. Pas de volgende ochtend kwamen we tot het besef dat het in dit deel van het land al Western Australian Time (en daarmee dus anderhalf uur vroeger) was. Toen we weer aan de nieuwe tijd gewend waren, gingen we naar Mirima National Park. We wilden eigenlijk naar Purnululu National Park, naar de bekende Bungle Bungle Range. Helaas ging dit feestje niet door. De wegen er naartoe waren alleen voor four wheel drive. En de wegen bleken achteraf in zo'n staat te zijn, dat niet eens alle four wheel drives erheen konden. Mirima National Park was gelukkig zo ontzettend mooi, dat de teleurstelling meteen weer vergeten was.

Na Kununurra en totaal onboeiend dorpje Fitzroy Crossing, gingen we naar Derby. Daar zouden we op de paarden- en koeienboerderij "Birdwood Downs Station" verblijven. Op het smalle weggetje erheen, overkwam ons een reeks van vreemde dingen. Eerst lag er een slang op onze rijbaan. Hij lag precies zo dat je door kon rijden zonder hem te raken. Lucas begon te remmen, om terug te kunnen rijden en de slang te bekijken. Gelukkig remden we dus al, want op dat moment sprong er opeens een wallaby voor de auto. We konden nog net op tijd stoppen, maar het arme beestje schrok zich een hoedje en struikelde ook nog eens. Gelukkig hupste hij toen weer snel weg, dus ik denk dat er geen schade was. Na even bekomen te zijn van de meest recente gebeurtenis, reden we terug naar de slang. Hij leefde nog en het bleek een black headed python te zijn. En aan z'n bolle buik te zien had ie niet zo lang geleden nog wat gegeten.

Op Birdwood Downs Station bleken we de enige kampeerders te zijn. Toen ik de paarden ging aaien, bleef Lucas (ondanks het hek) op een veilige afstand staan. Wel had hij beloofd samen te gaan paardrijden de volgende ochtend. 's Avonds begon hij al zenuwen en volgens mij ook een beetje spijt te krijgen van z'n belofte. De eigenares van Birdwood Downs Station bleek heel aardig en ook een klein beetje gek te zijn. Ze nam heel erg de tijd om Lucas op z'n gemak te stellen. Hij kreeg Mighty Mouse als paard. Zo'n halfuur hebben we de paarden staan aaien en borstelen. Ja we! Lucas heeft zelfs Mighty Mouse's staart gekamd en is achter hem langs gelopen. Wel na zo'n vijf keer te hebben gevraagd of dat echt moest. Hoeven uitkrabben was ook nog net iets te eng. Het paardrijden zelf ging (heel langzaam, maar wel) heel goed. Hij moest zelfs achterstevoren op Mighty Mouse zitten en hij deed het zonder enig protest! Lucas' paard testte hem wel uit, door heel langzaam achter ons aan te lopen en opeens een rechtsomkeert naar huis te maken. De eigenares moest terug om Lucas en Mighty Mouse weer op te halen. Na de anderhalf uur durende rit, had Lucas een nieuwe vriend gemaakt. En dat zonder te roepen: "Afschieten en in frikadellen stoppen!". Op mijn vraag of hij nou een paard had bevriend, antwoordde hij: "Ach, iedereen maakt wel eens fouten.". Al met al, een geslaagde dag en een gewonnen weddenschap. Ik heb misschien wel een beetje valsgespeeld, maar niet opzettelijk. En het was het dubbel en dwars waard. Marissa zou namelijk een halfjaar lang elke maand een taart voor me bakken, als ik Lucas op een paard kreeg tijdens onze reis. Denkend dat dat toch nooit zou lukken, vertelde ik hem dit. En dat werd de sleutel tot mijn succes. Als hij die zes taarten zou krijgen, wilde hij het misschien nog wel overwegen. Et voila! Wat je met eten wel niet voor elkaar kunt krijgen.

Na de paardrijdtocht verlieten we Derby. Op de weg terug zagen we geen pythons, wallaby's of andere gevaarlijke of gekke beesten. In Broome had ik het gevoel alsof we in een metropool waren beland, na alle dorpjes waar we in de Northern Territory en Western Australia waren verbleven. Het geeft niet dat Broome ongeveer half zo groot is als hometown Hoorn. Na een paar dagen kwamen we er dan ook achter dat er niet al teveel te doen was daar. Wel hebben we er even uit kunnen rusten. We zijn een dagje naar de paardenrennen geweest, die blijkbaar echt heel posh zijn. Mannen in overhemden en vrouwen uitgedost in jurkjes, hakken en hoeden. Heel veel hoeden en andere hoofdversiersels. We voelden ons daar dus wel een beetje misplaatst als backpackers. Ook leek nauwelijks iemand echt in paarden geinteresseerd. Het was leuk om een keertje mee te maken, maar ik denk niet dat ik snel weer eens naar een paardenren zal gaan.

Nog iets bijzonders aan Broome was de Sun Pictures bioscoop, de oudste nog draaiende garden cinema. Zitten in tuinstoeltjes in de open lucht hebben we "Mad Bastards" gekeken. Grappig genoeg bleek de hoofdpersoon onze route naar Broome te rijden, en zagen we dingen in de film die we van onze eigen reis herkenden. Verder zijn we in nog een dagje naar het strand geweest en daar hebben we ook een prachtige zonsondergang gezien. We hebben ontzettend veel foto's gemaakt, maar ook zonder zou Cable Beach me altijd bijblijven.