Vooroordelen

De moeilijkste confrontaties zijn die met jezelf. Zoals wanneer je een meningsverschil met jezelf hebt. In een meningsverschil met een ander heb je een aantal opties. Je kunt de mening van de ander voor volslagen onzin verklaren. Je kunt de mening aannemen, en die van jezelf compleet verwerpen. Of je kunt accepteren dat er verschillende meningen zijn, die allemaal mogelijk of begrijpelijk zijn. Een meningsverschil met jezelf is toch wat ingewikkelder.

Vooroordelen kunnen voor dergelijke confrontaties zorgen. Je kunt nog zo fel tegen bepaalde vooroordelen zijn, maar soms zitten ze zo goed verstopt dat je ze zelf onbewust ook hebt. En ze wachten het juiste moment af om plotseling in je eigen hoofd op te duiken.

Al sinds Melbourne roept iedereen dat we op moeten passen voor Aboriginals. "Aboriginals zijn lui, onbeschaafd, crimineel, alcoholverslaafd." Natuurlijk roept niet iedereen even erge dingen, maar het was erg genoeg om het zo vaak te moeten horen. Ik was eigenlijk vrij geschokt om het zo vaak te horen. Als Australië in de eerste instantie nooit geclaimd was door imperialistische landen, was er niets aan de hand geweest. Dan hadden Aboriginals zich niet met alle geweld aan moeten passen. Dan hadden ze gewoon verder geleefd zoals ze al tienduizenden jaren deden. Maar helaas is het natuurlijk niet zo eenvoudig. Helaas is dat niet hoe de wereld in elkaar zit.

Ik kwam mezelf tegen in Cairns. Op onze camping waren veel Aboriginals. Bij aankomst was er niets aan de hand. We zetten gewoon onze tenten op en pakten onze spullen uit. Er kwam en vrouw naar Kevin toe. Ze vroeg of hij $10 had die ze kon lenen. Kevin zei van niet en verontschuldigde zich. De vrouw liep gewoon weer weg. Even later zagen we dezelfde vrouw terugkomen met een fles drank. Vervolgens zagen we een groepje kinderen bij een van de vakantiehuisjes staan. Ze hadden een grote stok bij zich. Daarmee sloegen ze een ruit van het huisje in en weg waren ze. Of het met opzet of per ongeluk gebeurde weet ik niet. Goed, toeval. Eén rare vrouw, en wat uit de hand gelopen kattekwaad. Dat hoeft niets te betekenen.

Later zagen we kinderen in de toiletten op de spiegels schrijven. Daarna lag een van de spiegels in scherven op de grond, en was een ander in brand gestoken. 's Nachts hebben we voor het allereerst de auto op slot gedaan. Laura en Kevin hadden hun waardevolle spullen in onze auto gedaan. De hele nacht door hoorden we geschreeuw en brekend glas en roken we vuur. Ik werd midden in de nacht nog wakker en zag Lucas tussen de gordijnen gluren. Hij hoorde iemand om de auto heen lopen.

Alle vier waren we bang. Na die nacht zijn we niet meer op de camping gebleven. Ik weet niet of alles wat we denken te hebben gezien zich werkelijk zo heeft afgespeeld. Er is een grote kans dat we dingen hebben gezien en beoordeeld vanuit onze vooroordelen, en dat het daarom aan het angstige gevoel bijdroeg. Niemand heeft ons immers iets aangedaan.

Ik voel me schuldig over de angst die ik die nacht voelde. De angst die gebaseerd is op verhalen en vooroordelen. Ik wil niet bang zijn voor mensen, alleen maar omdat ze anders zijn dan ikzelf. Anders dan ik gewend ben. En ondanks dat ik niet zeg dat Aboriginals lui, onbeschaafd, crimineel of alcoholverslaafd zijn, ben ik blijkbaar wel bevooroordeeld. Maakt mij dat dan niet net zo erg als de mensen die wel slechte dingen zeggen? Of erger nog, een hypocriet? Dus welke mening neem ik nu aan? De mening van de Lilly met stiekeme, diepgewortelde vooroordelen? Of de Lilly die vooroordelen ongegrond en oneerlijk vindt? Of moet ik maar accepteren dat ik in tweestrijd ben?

En er blijft maar een stemmetje door mijn hoofd spoken. Het kinderstemmetje dat fluistert: "Ssh! We gotta be quiet. Mamma said we gotta be quiet, cause the people are sleeping."