Stress

Zoals jullie misschien wel weten, ben ik niet snel gestresst. Velen van jullie hebben mij ook ongetwijfeld wel eens horen zeggen dat ik echt geen stresskip ben, om me dit vervolgens nog eens te horen benadrukken. Ik ben ook echt geen stresskip. Ik kan me slechts een keer in mijn leven herinneren dat ik gestresst was. Niet gehaast, dat ben ik altijd, maar oprecht zenuwachtig. Dat is inmiddels zo'n anderhalf jaar geleden. Op de dag van mijn rijexamen. En zelfs toen bleek het niet zo ernstig, aangezien ik slaagde zonder bovengemiddelde rijvaardigheden te bezitten (om het zo maar even te zeggen).

Nu hebben enkelen van jullie mij vandaag meegemaakt. De rest kan ik vertellen: It wasn't pretty. Het ging vrij goed, totdat we op het punt stonden om te vertrekken. Ik was zelfs op tijd klaar (wat stress allemaal wel niet met een mens kan doen). Mijn lieve mama (dit is oprecht gemeend) moest slechts even toiletteren. Maar ik moest om half 12, stipt, vertrekken. Om te zeggen dat ik helemaal niet te genieten was zou een beetje overdreven zijn (hoop ik), maar vanaf dat moment totdat mijn bagage ingecheckt was, was ik ook niet op mijn allerliefst. Godzijdank verdwenen de zenuwen zo gauw als sneeuw voor de zon, vanaf het moment dat het grotendeels niet meer in mijn handen was. Vanaf dat moment zou het slechts kunnen liggen aan de bemanning, het vliegtuig, al was het de hele luchthaven. Het zou niet meer mijn schuld zijn als het nu fout ging. Met de zenuwen weg, kon de aardige Lilly weer terugkeren.

Dus mochten jullie me weer eens horen zeggen dat ik geen stresskip ben, denk dan niet "Je valt in herhaling", maar dank god op je blote knieen dat jullie vriendin in plaats van regelmatig, slechts sporadisch in een monster verandert.