Schuldgevoel
Door: lillybogicevic
Blijf op de hoogte en volg Lilly
27 April 2011 | Australië, Melbourne
Vandaag gaat Branko (mijn neef uit Servie) naar huis. En iedereen is erg gesteld op Branko, dus iedereen vindt het wel jammer. Vooral Mick, de oudste van de kinderen, heeft het er wel moeilijk mee.
Omdat we hem vanavond weg gaan brengen en uit gaan zwaaien op het vliegveld, en omdat Jackie en Louie morgen naar het programma "Deal or No Deal" (ja dat hebben ze hier ook) gaan, zijn de ouders van Jackie hier vanavond en morgen om op de kinderen te passen en ze naar school te brengen enzo.
Het eerste wat haar moeder (zijnde mijn oudtante) zei toen ze me zag was: "Zijn jullie nou nog steeds hier?! Dat is echt niet eerlijk, jullie hadden naar een hostel moeten gaan!" Hello to you too... We hebben gezegd dat we naar een hostel zouden gaan, maar onze engelen geboden ons om te blijven. Ook nadat ik dit vertel, vindt ze dat we weg hadden moeten gaan, naar een hostel. Of naar hun, voegt haar man er nog aan toe. Vervolgens beginnen de oudtante en -oom hier onderling een gesprek over, alsof ik er niet bij sta. Ik loop maar weg, want...wat anders? Onbeleefd zijn wil ik niet. Het zijn oudere mensen, en bovendien hebben ze ons hartelijk ontvangen en van het vliegveld gehaald. Ook weet ik geen antwoord te verzinnen dat zinnig en tegelijkertijd niet onaardig is. Bovendien is me ook geen vraag gesteld, dus wordt me ook niet om een antwoord gevraagd.
Ik houd dus maar wijselijk mijn mond, en verlaat met de staart tussen de benen de kamer. Waarschijnlijk is het niet aan me te zien, maar zo voel ik me wel. Heb ik het misgeinterpreteerd? Zijn we hier eigenlijk niet echt welkom? Zijn we zo'n last? Is het asociaal om te blijven? Ik krijg een knagend gevoel. Schuldgevoel. En nog iets. Een onwelkom gevoel. Het liefst zou ik NU vertrekken. Als het aan mij had gelegen, was ik ook al vertrokken. Niet omdat ik het hier niet leuk heb, integendeel. Ik was vertrokken omdat ik de weg op wil, de grote reis wil maken, het land wil zien.
Maar door de feestdagen duurde alles langer dan verwacht. Ook de auto bleek kapotter dan we dachten, en nu kunnen we niet voor zaterdag weg. Waar ik me eigenlijk ook al bij neergelegd had want "ach, het is maar twee daagjes" en "het is niet anders". Nu is het dus wel anders. Heel anders.
De volwassenenwereld. Zelfs als mensen wel eerlijk zijn, is het er nog niet eenvoudig en overzichtelijk.
Omdat we hem vanavond weg gaan brengen en uit gaan zwaaien op het vliegveld, en omdat Jackie en Louie morgen naar het programma "Deal or No Deal" (ja dat hebben ze hier ook) gaan, zijn de ouders van Jackie hier vanavond en morgen om op de kinderen te passen en ze naar school te brengen enzo.
Het eerste wat haar moeder (zijnde mijn oudtante) zei toen ze me zag was: "Zijn jullie nou nog steeds hier?! Dat is echt niet eerlijk, jullie hadden naar een hostel moeten gaan!" Hello to you too... We hebben gezegd dat we naar een hostel zouden gaan, maar onze engelen geboden ons om te blijven. Ook nadat ik dit vertel, vindt ze dat we weg hadden moeten gaan, naar een hostel. Of naar hun, voegt haar man er nog aan toe. Vervolgens beginnen de oudtante en -oom hier onderling een gesprek over, alsof ik er niet bij sta. Ik loop maar weg, want...wat anders? Onbeleefd zijn wil ik niet. Het zijn oudere mensen, en bovendien hebben ze ons hartelijk ontvangen en van het vliegveld gehaald. Ook weet ik geen antwoord te verzinnen dat zinnig en tegelijkertijd niet onaardig is. Bovendien is me ook geen vraag gesteld, dus wordt me ook niet om een antwoord gevraagd.
Ik houd dus maar wijselijk mijn mond, en verlaat met de staart tussen de benen de kamer. Waarschijnlijk is het niet aan me te zien, maar zo voel ik me wel. Heb ik het misgeinterpreteerd? Zijn we hier eigenlijk niet echt welkom? Zijn we zo'n last? Is het asociaal om te blijven? Ik krijg een knagend gevoel. Schuldgevoel. En nog iets. Een onwelkom gevoel. Het liefst zou ik NU vertrekken. Als het aan mij had gelegen, was ik ook al vertrokken. Niet omdat ik het hier niet leuk heb, integendeel. Ik was vertrokken omdat ik de weg op wil, de grote reis wil maken, het land wil zien.
Maar door de feestdagen duurde alles langer dan verwacht. Ook de auto bleek kapotter dan we dachten, en nu kunnen we niet voor zaterdag weg. Waar ik me eigenlijk ook al bij neergelegd had want "ach, het is maar twee daagjes" en "het is niet anders". Nu is het dus wel anders. Heel anders.
De volwassenenwereld. Zelfs als mensen wel eerlijk zijn, is het er nog niet eenvoudig en overzichtelijk.
-
28 April 2011 - 13:04
Natasa:
ik zal nu in het nederlands doen (zo kunnen ze niet lezen). Je hoef geen zorgen te maken, meischien kon ze niet zich goed uitdroeken in het serviesch (zij is hoengariesch) en anders hoe de fuck keers want ze zijn altijd heel erg welkom in servie bij jou oma (3 maanden per jaar) en ze zijn ook aantal keer uitgenodigd bij ons, dus bulshit. miss je, kisssssss -
28 April 2011 - 13:17
Lilly Blogicevic:
Hahaha mam! Dankje :p Alhoewel ik niet denk dat zij dit lezen, want het is 1) in het Nederlands, 2) een Nederlandse website, 3) een webiste (ze hebben geen internet, noch computer), en 4) ik heb ze de website niet gegeven.
Maar ik denk dat ze het te druk vindt voor dr dochter ofzo...Maarja...bullshit inderdaad ;) -
28 April 2011 - 13:18
Lilly Blogicevic:
O en ze kan zich prima uitdrukken in het Servisch hoor. -
28 April 2011 - 19:50
Naomi:
Wat raar en lullig zeg... Niets van aantrekken. Als die mensen hadden gewild dat jullie weg waren gegaan hadden ze niet aangeboden dat jullie nog langer bleven. Dus duidelijk denken jullie hosts er anders over. Gamenerds! -
28 April 2011 - 19:51
Marijana:
Ma kakav osecaj krivice - to imas kad te grize savest ako si uradio nesto sto nije dobro, moralno, itd...Znaci, ti to ne treba da imas, a njih treba da pojede! Nemoj dopustiti da ti tako neko i nesto kvari uzivanje! Obracaj paznju samo na lepo - uzivaj u andjelim jos malo! Ljubim te i cuvaj se!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
