On the road again

On the road again
Om maar even met de gewoonte te breken zal ik eens een keer een blog schrijven die niet over één specifiek onderwerp gaat. Vandaag schrijf ik een blog over de route die Lucas en ik tot nu toe hebben gereden, en wat we waar gedaan hebben.
De echte reis begon eigenlijk pas op 30 april, toen we Melbourne achter ons lieten. Onze eerste echte rit, en dat werd meteen een lange. 920 kilometer naar Sydney. Van de staat Victoria naar New South Wales. "On the move", zoals de kentekenplaat op onze eigen Toyota Camry zegt.
Na vijf dagen Sydney, de grote stad, zochten we wat "rust" op in het Blue Mountains National Park. Rustig was het er zeker, in de zin van weinig mensen aanwezig. Maar als je bij het lezen van het woord "rust" dacht aan lekker luieren, lees daar dan nu: "heel veel wandelingen". Onze eerste stop in de Blue Mountains was Glenbrook, waar we onze ogen uitkeken. Daarna stopten we in Wentworth Falls, waar we nog net tijd hadden voor een geweldig uitzicht op de bergen en twee watervallen. In het halfdonker reden we door naar Blackheath, waar we zouden overnachten.
De tweede dag in de Blue Mountains werd er een in Katoomba, met de hier alombekende "Three Sisters" (drie uitpuilende pilaarachtige rotsen). Later op de dag zijn we naar Leura gegaan, waar we uren zoet zijn geweest in het regenwoud. Onze dag eindigde weer in Blackheath.
Op 7 mei zijn we landinwaarts naar Armidale gereden, een rit van ongeveer 700 kilometer. Daar zijn we een nachtje gebleven om de Waterfall Way naar Coffs Harbour (168 km) te gaan rijden. Volgens de Lonely Planet was dit een erg mooie route, waar we een paar dagen over zouden moeten doen om alles te zien. Onze eerste stop was bij Bakers Falls, waar we noch een waterval noch een beekje konden vinden. Vervolgens zijn we doorgereden naar Wollomombi Falls. Dat was heel mooi, maar we waren erg verwend met de Blue Mountains net achter ons. Omdat we vroeg waren vertrokken, was onze geplande kampeerplek al erg dichtbij. We hadden niet zo veel zin om om 1 uur al op onze kampeerplek te zijn. Dus reden we door naar New England National Park. Ook daar waren we snel doorheen, en de eerstvolgende kampeerplek op de route bleek dichtbij Coffs Harbour te zijn. Uiteindelijk duurde voor ons de Waterfall Way slechts een dag en hebben we in Coffs Harbour aangelegd. Les : De Lonely Planet is dus niet altijd heilig.
Eenmaal weer aan de kust bleek het een stuk warmer te zijn. Ook 's nachts koelde het niet zo erg af, waardoor we Het Duister weer verruilde voor het gewone, alledaagse donker. In Coffs Harbour hebben we Laura (Engelse) en Kevin (Nederlander) ontmoet. Zij reizen samen de oostkust op. We bleken het erg goed met elkaar te kunnen vinden omdat ze allebei gestoord zijn. Zij gingen echter de volgende dag al door naar Byron Bay, terwijl wij nog een dagje bleven om te surfen. Na onze eerste surfles, die bij zowel Lucas als bij mij goed ging, zijn we naar Byron Bay gegaan voor ons wederzien met Laura en Kevin.
Byron Bay bleek een heel relaxed stadje te zijn. We hebben er gekajakt op zee. En ik kan jullie vertellen: Kajakken is best wel zwaar. Het was het alleen dubbel en dwars waard. We hebben namelijk dolfijnen gespot. Heel veel zelfs, een stuk of vijftig. Ze kwamen allemaal op zo'n 5 meter afstand van ons, inclusief de babydolfijntjes. 
Vanuit Byron Bay hebben we ook een uitstapje naar het kleurrijke Nimbin gemaakt, waar ik jullie al uitgebreid over heb verteld. Achteraf was ik graag nog wat langer in Byron Bay gebleven. Maar Laura en Kevin zouden verder gaan, en we besloten de gezelligheid te rekken.
Op 14 mei zijn we naar Surfers Paradise (ja zo heet het echt) gegaan. Het is een vreemd stadje. Na Byron Bay verwacht je een hele laid back sfeer en kleinschaligheid. Surfers doet met zijn wolkenkrabbers echter heel Amerikaans en groots aan. Bijna de hele stad bestaat uit wolkenkrabbers, die allemaal dienen als vakantieappartementen. De rest van de stad bestaat en draait om het mijlenlange strand.
De eerste avond gingen we uit met z'n vieren. Onze camping was echter iets buiten Surfers, en we wilden niet dat iemand de Bob zou moeten zijn. Daarom besloten we naar de lokale kroeg van het plaatsje Jacobs Well te gaan. De avond begon met de uitleg van het drankspel "Kingsen", en eindigde met over hekken klimmen. Naar horen zeggen in elk geval... In de kroeg was de opkomst op een zaterdagavond zo'n 15 mensen met ons erbij. Ik vermoed dat het de drukste avond van het jaar was. Daarnaast werd er niet gewoon muziek gedraaid, maar was er een jukebox waar je voor moest betalen. Ondanks dat hebben we er een leuke avond van gemaakt, zoals jullie misschien al op hebben kunnen maken uit het einde ervan. Les : Verwacht geen drukke feesten in plaatsen die iets met "put" in de naam hebben.
We hebben in Surfers naast uitgaan ook nog wat andere dingen gedaan. Zo zijn we drie dagen gaan surfen. Hier ging het niet net zo goed als in Coffs Harbour. De golven waren een stuk groter en moeilijker om doorheen te komen. Blijkbaar is mijn angst voor grote golven er toch niet eentje die ik zomaar eventjes een poepje laat ruiken. Met de eerste echt grote golf op me af denderend, vergat ik te pedellen. Of ook maar iets anders te doen dan er uitdrukkingsloos naar te staren. Iedereen die een beetje bekend is met de zee weet dat je in elk geval niet niets moet doen wanneer er een grote golf op je afkomt. In mijn geval resulteerde dit erin dat ik drie keer achter elkaar door de golven onder water werd getrokken. Met m'n board nog ergens aan m'n voet hangend en zonder besef van waar ik me bevond, hoopte ik alleen heel erg dat ik niet geraakt zou worden door m'n board. Die surfles ben ik niet echt ver gekomen dus. De volgende twee gingen al beter, maar het blijft toch vooral heel veel peddelen.
Maar weer terug baar de route. Na Surfers Paradise scheidden onze wegen weer. Laura en Kevin gingen landinwaarts, Lucas en ik naar Brisbane. Brisbane was leuk om even te zien, maar boven alles toch "gewoon een stad". Ik denk dat we in Europa wat steden betreft vrij verwend zijn. Onze steden hebben veel meer geschiedenis, cultuur en daarmee bezienswaardigheden dan de steden hier. We zijn daarom twee dagen in Brisbane gebleven, hebben de stad bekeken en besloten weer verder te reizen.
De volgende stop was 22 mei in Beerwah, en wel in Australia Zoo. De dierentuin van "Crocodile Hunter" Steve Irwin. In de dierentuin hebben we uiteraard heel veel krokodillen en alligators gezien, maar ook reuzeschildpadden, allerlei slangen en prachtige tijgers. Ook hebben we de iconen van Australië gezien: Wombats, koala's en roo's! De koala's zien er in het echt nog knuffelbaarder uit. Het leukste waren echter de wandelingen tussen de kangoeroes. Je mocht ze aaien en voeren. Al met al, het was die belachelijk dure entree ($60) zeker waard.
Na Australia Zoo zijn we naar Noosa gereden. We hadden echter een camping uitgekozen in Noosa North Shore, niet wetende dat we daar de veerboot voor moesten hebben. Eenmaal op de camping bleek het dus toch niet zo goedkoop, door de veerboot. Ook de douches bleken geld te kosten en slechts 4 minuten per dollar te duren. Welk normaal mens douchet er nou altijd in 4 minuten?! Vooruit, ik weet dat ik het andere uiterste ben, maar 4 minuten is gewoon ronduit kort. Het ergste was nog dat er op de douches stond "$1 continuous water". Vrij misleidend, want dan zou je toch denken dat je $1 betaalt per douchebeurt ongeacht hoe lang die duurt. Deze misleidende tekst leidde ertoe dat ik net mijn haar ingeshampoo-t had, toen de douche besloot te stoppen. Op de helft. Na 2 minuten dus. Twee. Lees dat woord langzaam hardop voor. Twee. Honderdtwintig seconden stromend water. Gelukkig was er een mevrouw die me uit de shampoo heeft geholpen. Ze is helemaal naar haar caravan teruggelopen om een dollarmunt te halen en die aan het domme-meisjes-met-shampoo-in-het-haar fonds te doneren. Na mijn dankbaarheid te hebben getoond en een extra 240 seconden aan stromend water, kon ik weer een shampooloze dag tegemoet.
De camping bleek ook een aantal pluspunten te hebben. Hij zat recht aan zee en er liepen halfwilde kangoeroes vrij rond! Toch besloten we een camping op het vasteland te zoeken, zodat we niet elke keer met de veerboot zouden moeten. Bovendien is douchen in 4 minuten toch niet echt mijn ding.
Op de nieuwe camping aan land was het tijd voor ons wederzien met Laura en Kevin. Na twee nachtjes Noosa Heads, en een hele leuke markt met allemaal hebbedingetjes, reden we naar Tin Can Bay. Daar kon je wilde dolfijnen voeren. En wel een soort die vrij zeldzaam schijnt te zijn, de Grey Humpback Dolphin. De Quasimodo onder de dolfijnen dus. Om ze te zien zijn we vroeg opgestaan. Gelukkig zijn ze gekomen en hebben we ze van heel dichtbij kunnen zien, op minder dan een meter afstand. Helaas waren het er maar twee en was het een erg toeristische attractie. Toch was het leuk om ze van zo dichtbij te kunnen zien.
De volgende halte was Hervey Bay, waar we twee nachtjes bleven. Hier begonnen de voorbereidingen voor Fraser Island...